Handbalster Debbie Bont wereldkampioen!

De Volendamse Debbie Bont is wereldkampioen geworden met de Nederlandse handbaldames. Gefelciteerd allemaal! 

Lees hier het interview wat de redactie van het Bedakkertje had met Debbie in 2016, waarin ze onder andere vooruitblikt. 

In december 2015 haalde Debbie Bont (25) met de Nederlandse handbaldames de finale bij het WK in Denemarken. Helaas werd deze verloren van Noorwegen, maar het zette de handbalsport in Nederland wel weer even in de schijnwerpers. Deze zomer komen de Oranjedames in actie bij de Olympische Spelen in Rio de Janeiro en er zijn zeker kansen op een medaille. Debbie: “Ze zullen ons niet meer zo snel onderschatten!”

Van wie bi je er ien?

Mijn vader is Jan Bont (Drum) van de Bruine en mijn moeder is Marian Kok van Dirk Kok, die groenteboer was. Hij had een eigen winkel aan huis en ging met zijn kar door Volendam om huis aan huis te venten.

Je bent nu een weekje vrij van Kopenhagen Handbal, de Deense club waar je speelt, en weer terug op het dorp. Is dat iets waar je naar uitkijkt? 

Ja, ik vind het altijd wel fijn om even naar huis te gaan. Daar heb ik op een gegeven moment gewoon behoefte aan. Vaak zit ik anderhalf tot twee maanden achtereen in Denemarken en dan heb ik alleen een lang weekend vrij. Maar nu had ik echt tien dagen omdat ons seizoen is afgelopen, dus dat is relatief veel.

Hoe is jouw handbalavontuur begonnen?

Ik ben begonnen in de mini's van Volendam toen ik zes jaar was. Vervolgens heb ik de hele jeugd doorlopen. Op een gegeven moment kwam ik via de regioselecties in aanraking met andere clubs uit Noord-Nederland. Ik was een jaar of elf toen me werd gevraagd of ik in Amsterdam bij VOC wilde komen spelen en dat heb ik gedaan. Daar ben ik uiteindelijk op mijn huidige positie in de rechterhoek terecht gekomen, terwijl ik in eerste instantie op de cirkel speelde. Bij het handbal heb je een keeper, de hoeken, de opbouwers en de cirkel. Een cirkelpositie op het veld wil zeggen dat je in het midden van de cirkel staat, waarbij je dus een beetje duwt en trekt met de tegenstander. Maar bij VOC hebben ze een rechterhoek van me gemaakt. In totaal heb ik daar acht jaar gespeeld. Toen kreeg ik de kans om voor FC Midtjylland te spelen, een club in Denemarken. Net 21 jaar was ik. Dat was mijn eerste club in het buitenland.

Wanneer besefte je dat je fulltime wilde handballen en niet bijvoorbeeld wilde studeren?
Dat gevoel komt wanneer je bij het Nederlands team komt en samenspeelt met meiden die dat leven als prof al leiden. Zij vertellen je daar dan over en proberen je te ervan te overtuigen dat je de kans moet wagen. Het is natuurlijk ook heel fijn als je met je sport je geld kunt verdienen en nergens anders op hoeft te letten. Toch twijfelde ik of ik wel echt naar het buitenland wilde. Ik was namelijk naar de HandbalAcademie in Arnhem verhuisd toen ik in de vijfde klas van het Don Bosco College zat en dat was me niet bevallen. Ik vond het strakke regime dat ze daar hanteerden helemaal niks. We moesten om zeven uur opstaan, kwart over zeven ontbijten, van acht tot tien trainen en om half elf in het busje naar school toe zitten. Daar werden we dan 's middags op half drie weer opgehaald en om drie uur stonden we weer in de zaal. Precies om zes uur avondeten. Dat ging me allemaal een beetje tegenstaan. Dus toen ben ik binnen datzelfde schooljaar nog teruggegaan naar het DBC, waar ik weer in mijn oude klas terecht kon. Om die reden twijfelde ik of het me wel zou bevallen in het buitenland, maar het zou in eerste instantie om een half jaar gaan. Dat was te overzien. Ik ben toen in december naar Denemarken gegaan met het idee dat of ik het nu wel of niet leuk zou vinden, ik na een half jaar weer terug zou komen.

Maar als back-up plan ben ik ooit begonnen met studeren. Tot twee keer toe zelfs! Ik wist nooit zo goed wat ik op dat gebied wilde doen of wat ik wilde worden dus heb ik gekozen voor een studie geschiedenis. Daarvan wist ik dat ik het in ieder geval een leuk vak vond. Uiteindelijk bleek het erg lastig, want ik moest elke maand wel een week weg voor de handbal en de Universiteit van Amsterdam kon mij niet de hele tijd uitstel voor tentamens en dergelijke geven. Dus moest ik kiezen en ik wist dat ik geen 'nee' wilde zeggen tegen de handbal.

Later in Denemarken heb ik nog een keer geprobeerd om op afstand te studeren. Dat was een studie bedrijfseconomie, weer heel iets anders. Bij die studie kon wel rekening gehouden worden met het sporten. Maar uiteindelijk besloot ik er toch mee te stoppen, omdat zo'n studie twee of drie jaar betrokkenheid vergt en ik mijn aandacht op het handballen wilde richten.

Wanneer speelde je voor het eerst bij het Nederlandse team?

Ik zat al bij de Nederlandse jeugdteams vanaf dat ik een jaar of zestien was. Dat gaat door tot je een jaar of 21 bent en dan kun je geselecteerd worden voor het damesteam.

Wat zijn je sterke punten?

Verdedigen is wel één van m'n sterke punten. Ook probeer ik altijd wat variatie in m'n schot te hebben, dat kan een voordeel zijn. Dat je niet altijd in dezelfde hoek van het doel schiet zodat een keeper daarop kan anticiperen.

Hoe is je loopbaan na FC Mydtjylland verlopen?

Daar kon ik destijds heen, omdat er verschillende blessuregevallen waren en ze iemand nodig hadden. Dat gaf geen problemen met VOC, want in Nederland speel je op amateurbasis. In Denemarken stond ik pas echt onder contract. Wel was het natuurlijk een beetje vervelend dat je midden in het seizoen tegen je medespeelsters moet zeggen dat je een telefoontje uit Denemarken hebt gekregen. Vooral omdat ik er al acht jaar speelde. Na dat half jaar waren die geblesseerde speelsters terug en werd het voor mij dus lastig. Vooral nadat ik een aanbieding uit Leipzig kreeg. Ga ik het gokken dat ik de concurrentiestrijd met die meiden aanga of verhuis ik naar Duitsland? Nu wilde Leipzig mij echt hebben en daarbij is dat een topclub. Dus toen koos ik daarvoor. Ik heb daar twee jaar gespeeld. Vervolgens een jaartje bij Dalfsen, weer terug in Nederland dus. Daar speelde ik in de opbouw, voor mij een nieuwe positie. Dat bood wel een leuke, nieuwe uitdaging. Het was ook een ambitieus team met wat jonge meiden en wat mensen met meer ervaring. Iedereen ging ervoor en wilde beter worden. Met dat team wonnen we vorig jaar de Supercup, de beker en het landskampioenschap. Wel merkte ik dat het niveau in Nederland wat minder werd, dus wilde ik zelf wel weer graag naar het buitenland. Ook omdat de andere wat oudere meiden van Dalfsen ook allemaal naar het buitenland gingen en ik dan echt de oudste zou zijn. Ik had gelukkig de mogelijkheid om weer naar Denemarken te gaan en ik speel nu bij Kopenhagen Handbal (København Håndbold).

Hoe ziet je leven eruit in Kopenhagen?

Je moet Kopenhagen een beetje zien als Amsterdam: een dure stad met weinig woonruimte. Het was dan ook best lastig om iets te vinden. Wij kwamen met drie nieuwe meiden tegelijk: een Noorse, een Zweedse en ik. De eerste twee weken sliepen we noodgedwongen in een hotel, omdat ze geen woonruimte voor ons konden regelen. Uiteindelijk belandde ik in een appartementje samen met die Zweedse. Zij raakte halverwege het seizoen echter zwanger en ging terug naar Zweden. Dus nu woon ik even alleen maar waarschijnlijk komt er komend seizoen weer iemand bij. Vaak kook ik zelf maar soms gaan we ook met het team uiteten, dat is wel gezellig.

Wat mis je het meest als je daar zit?
Voornamelijk gewoon je leven hier in Volendam met je familie en je vriendinnen. Daar ken ik ook wel mensen maar voornamelijk mijn teamgenoten. Mijn kennissenkring daar is niet zo groot. Misschien moet ik ook eens wat vaker de stad in gaan. Ondertussen versta ik wel Deens, alleen het terugpraten gaat nog niet zo makkelijk. Basiszinnen ken ik wel. Maar ik ben daar natuurlijk ook voornamelijk met mijn sport bezig en ik ga niet heel vaak uit. Gemiddeld train ik zo'n negen keer in de week en dan spelen we in het weekend nog een wedstrijd. Dit seizoen zijn we zevende geëindigd in de competitie. Helaas net op twee punten geen play-offs gehaald. Na deze tien dagen vrij gaan we weer trainen tot aan de zomervakantie eind juni. Ik sta bij deze club ook volgend seizoen nog onder contract dus dat is wel fijn. Dan weet ik waar ik aan toe ben.

Kun je van je leven als professioneel handbalster leven?

Ik kan ervan leven, maar daar blijft het wel bij. Ik kan niet heel veel sparen maar wel gewoon leuke dingen doen. Zo is het op dit moment in het handbal. De echt grote bedragen worden betaald in Frankrijk, Hongarije en Roemenië. Bij ons zijn er veel die ernaast studeren of werken. Dat is natuurlijk jammer, want zoals ik zelf ook merkte kun je je dan in mindere mate volledig focussen op je sport. Het is voor hen ook heel zwaar, omdat je steeds fysiek bezig bent. Het valt niet mee als je na het trainen nog naar je werk moet of voor een tentamen moet leren. Maar voor mezelf is het op dit moment prima.

Weet je nog wanneer je voor het eerst in het grote Oranje speelde en hoe je dat beleefde?
Ik weet nog dat het in Spanje was, haha! Ik was achttien en we verloren. Het klinkt misschien gek maar op dat moment ben je daar niet zo mee bezig. Ik heb er wel nog een oorkonde van. Natuurlijk was ik wel wat gespannen maar het was heel bijzonder.

Ook zat je bij de WK-ploeg die in december 2015 de finale bereikte. Door jullie knappe prestatie kwam er een hele hype op gang in Nederland. Hoe hebben jullie dat beleefd?

Vanaf dat ik bij het team zit heb ik alle eindtoernooien nog meegemaakt en dat was vaak een kwestie van vrij stilletjes heen en vrij stilletjes weer terugkomen op Schiphol. Nu was er ineens zoveel aandacht voor. Niet alleen een klein itempje voor de NOS, maar echt iedereen wilde erover uitzenden en schrijven. Het feit dat Ziggo Sport alles live uitzond zal er ook een hoop aan hebben bijgedragen. Maar zelf merkten wij het voornamelijk achteraf, omdat je op dat moment natuurlijk gefocust bent op de wedstrijden. Na afloop word je aangesproken door mensen die zeggen dat ze alles op de voet hebben gevolgd. Op Schiphol stonden ook ineens een hoop mensen ons op te wachten. Dat had ik nog nooit eerder gezien. Dan merk je wel dat je wat hebt losgemaakt. We zijn ook niet eerder zo ver gekomen. Wel dat we dan de groepsfase doorkwamen maar er daarna uitgingen in de kwartfinale. De NOS zond dan ook maar een stukje uit van een paar minuten. Dat je met je ogen knipperde en het was alweer afgelopen. Maar in deze tijd van social media zoals Facebook en Twitter wordt ook alles steeds meer gedeeld en meer zichtbaar voor het publiek. Vooral als het goed gaat zoals afgelopen jaar gaat het dan snel. Er kwamen ook mensen kijken, bijvoorbeeld ex-spelers van de Heren 1 van Volendam die gewoon uit zichzelf langskwamen. Dat zijn wel leuke dingen. Dan mensen zien waar je mee bezig bent.

En jullie weten nu net zoals de Nederlandse voetballers hoe het is om een finale te verliezen. Dus hoe is dat?
Een welbekend drieletterwoord is dat haha! Om het mild uit te drukken: heel jammer. Noorwegen was natuurlijk een lastige tegenstander en we gingen er zeker niet vanuit dat we wel even zouden winnen. Maar we hadden wel het idee dat we in een flow zaten en op ons best waren. Als het ooit zou kunnen lukken was het nu. Achteraf denk ik dat we een beetje overdonderd waren door het hele gebeuren. Je komt die zaal binnen en daar zit dan twaalfduizend man op de tribune. Het is de WK-finale die door miljoenen mensen wordt bekeken. Onbewust brengt dat toch veel spanning met zich mee, denk ik. Je zag dat Noorwegen er meteen vol opknalde zodat wij na vijf minuten in het veld stonden van 'waren we al begonnen?' Als je onze eerste en tweede helft vergelijkt, was dat ook een wereld van verschil. De eerste helft was voor ons gevoel zo om en toen stonden we al dik achter. Zij wisten waar ze aan begonnen.

Deze zomer vinden de Olympische Spelen plaats in Rio de Janeiro. Wanneer weet je of je bij de selectie zit?
Ik weet op dit moment nog niet alle details, maar waarschijnlijk gaan we ons met een grote groep voorbereiden. Twee weken voordat de Spelen beginnen wordt 

dan de definitieve selectie gekozen. Ik denk dat er officieel maar 14 mensen in het Olympisch dorp mogen. Soms plaatsen teams nog reserves buiten het dorp. Maar dat moeten we nog even afwachten, hoe dat precies zit. Voor mijn positie zijn drie speelsters beschikbaar en daar maakt de coach een keuze uit. Ik vind het lastig om in te schatten wat mijn kansen zijn. Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn maar ik houd met beide scenario's rekening.

Hoe schat je de kansen in van Nederland?

De loting is nog niet geweest dus we weten nog niet tegen wie we moeten spelen. Wel weten we al dat we Noorwegen ontlopen, dus dat is wel gunstig. Maar goed, alle ploegen die daar aanwezig zijn, zijn daar natuurlijk niet voor niks. Van onszelf weten we in ieder geval wel dat we constanter spelen. We kunnen in principe iedereen hebben. Na het WK hebben we Frankrijk verslagen bij het OKT (Olympisch kwalificatietoernooi) en we hebben onlangs van Spanje gewonnen. Daar krijg je wel vertrouwen van. Ze zullen ons niet meer zo snel onderschatten.

Zijn er nog andere Olympische sporten waar je naar uitkijkt?

Ik denk dat wanneer je daar bent, dat je elke Nederlandse sporter in de gaten houdt. Nu lees je bijvoorbeeld wie zich allemaal plaatst, zoals onlangs de turnploeg. De teamsporten spreken me sowieso aan, omdat ik dat natuurlijk zelf ook doe. Het ligt natuurlijk ook aan onze eigen agenda en prestaties. Je bent allereerst gefocust op jezelf en ik weet niet hoeveel ruimte er daarnaast nog is.

Nog een beetje de ver-van-mijn- bed-show, maar heb je al enig idee wat je na je handbalcarrière wil doen?

Ik wil het liefste wel iets in de sport blijven doen. Er zijn bijvoorbeeld cursussen die je kunt volgen om coach te worden. Sowieso wil ik weer in Volendam komen wonen.

Welk land wordt Europees kampioen voetbal?
Ik zeg Frankrijk.

En wie wint het goud bij de handbal in Rio?
Noorwegen blijft natuurlijk een goed team. Maar als we weer tegenover ze komen te staan in de finale winnen wij!

Door Janine Veerman