Muziekrubriek met Frank Keijzer

Frank Keijzer, iemand die zeer actief is in de muziek, maar niet altijd zichtbaar is. Vanaf nu komt daar verandering in, we interviewden hem voor de muziekrubriek in het Bedakkertje.
Frank is 27 jaar, fulltime muzikant en zoon van Jack Keijzer en Wil Zwarthoed. Maar dat is hij niet alleen, hij zet zich actief in voor de ontwikkeling van muzikale kwaliteiten en talenten in onze muzikale samenleving. Naast het feit dat hij pianist is, geeft hij pianoles, is coach, dirigent, arrangeur/componist en nog veel meer. Lees en bewonder!

Naam: Frank Keijzer
Leeftijd: Wordt in november 2016 28 jaar.
Ouders: Vader Jack Keijzer heeft geen bijnaam en moeder Wil Zwarthoed is er 'ientje' van Japie Kirrie, een bekende bijnaam in de Volendamse muziekscène.

Als je jezelf in 5 woorden zou moeten omschrijven, welke zouden dat dan zijn?
Energiek, trouw, gezellig, precies en realistisch. 

Wanneer merkte je dat je muzikaal was en dat je daar iets mee wilde doen, wat was de aanleiding?
Ik ging net als velen vroeger op het koor met nog een paar jongens uit de buurt, bij de Zangertjes. Ik was toen een jaar of acht en had toen niet echt het idee dat ik daarmee verder zou gaan. Zag het echt als een hobby. Toen ik op dat koor zat werden er piano's aangeschaft of beschikbaar gesteld en er werd gezegd dat als je pianoles zou nemen, je een piano bij je thuis neer mocht zetten, in bruikleen.
Op het koor zat ik wel eens te 'rammen' op een piano maar het leek me toch ook wel leuk om dat thuis te doen en les te nemen dus ik stelde het voor aan mijn vader: 'we krijgen thuis een piano in bruikleen, mits ik pianoles neem en dat wil ik graag!'

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste lessen kreeg ik van Jeanet Veerman, daar heb ik echt de basis van geleerd. Ik merkte toen wel al dat ik er talent voor had. Daarna ben ik doorgegroeid, begeleidde het koor ook af en toe bij optredens en volgde steeds meer lessen. Onder andere bij Kees Schilder Kos, Gustaaf Schulz en weer later heb ik de muziekopleiding gevolgd aan het: Art en Entertainment College en het Conservatorium van Amsterdam. Mijn hoofdvak daar was piano en Opleiding Docent Muziek (O.D.M.). Zo is het allemaal begonnen en gekomen.

Hoe lang ben je al met muziek bezig, en wat heb je in die jaren allemaal gedaan en geleerd?
Vanaf mijn achtste, toen ben ik begonnen. Langzamerhand ben ik overal in gerold. In verschillende bands, met bijvoorbeeld Corine Vamvakari heb ik veel opgetreden. Meestal treed ik op in het wereld-genre. Met Corine Vamvakari werkte ik samen met Laurens en Nico Tol en Martin Poesie. Die laatste twee zijn helaas veel te vroeg overleden. Momenteel zit ik ook in de bekende Volendamse band de B6-band, dan staan we op het podium met 16 man en dat is altijd supergezellig.

Je leert overal van, maar het meeste heb ik toch wel geleerd heb op het conservatorium.

Wie inspireren jou op muzikaal gebied?

Ik ben eigenlijk heel breed georiënteerd. Ik hou van blues, jazz, pop, soul. Natuurlijk vind ik daarvan niet alles goed, maar ik kies het mooiste uit van de verschillende genres. Er moet wél soul in de muziek zitten. In welk genre dat ook is. Dat gevoel van soul moet erin zitten, dat vind ik erg belangrijk.

Je bent vaste pianist bij fadozangeres Daisy. Fado is een aparte Portugese muzieksoort met eigen muzikale regels. Heb je jezelf daarin verdiept of doe je je eigen ding en probeer je de fado van Daisy wat om te buigen naar jouw kant?

Ik heb Daisy leren kennen tijdens mijn studie. Zij was eigenlijk van plan om een pop- album te maken á la Ilse de Lange bijvoorbeeld. Alles lag al klaar. Maar Daisy kon ook Fado zingen omdat ze half Portugese is. Bij 3FM zou ze met een bepaalde actie twee popnummers zingen en één fado-nummer. Ze belde me op om te vragen of ik dat zou kunnen, haar begeleiden met het fado-nummer. Ik zat nog niet in haar band, alleen in haar klas. Ik wist niet eens wat fado was, had er nog nooit van gehoord. Ze vroeg: 'Zou je dit morgen kunnen?' Toen ben ik de hele nacht bezig geweest om het te bestuderen en de dag erna hebben we het live gespeeld op de radio. Ze speelde eerste de twee popnummers en toen het fado-nummer. Dat laatste nummer maakte toen zo'n indruk op iedereen en ook op de presentatrice. Iedereen zei: 'Ga verder met die fado muziek!' En sindsdien ben ik erbij gebleven. Dit is alweer acht jaar geleden. Inmiddels hebben we twee cd's gemaakt en een live DVD registratie. We spelen al vijf jaar een theatertour met elk jaar een ander thema. In totaal hebben we ongeveer 35 theateroptredens per theaterseizoen. Los van de huiskamerconcerten en andere zalen. 

Hoe is jouw inbreng als pianist in de fado?

Eigenlijk is het puur improviseren, ik doe wat ik denk dat goed is. Ik vraag waar de tekst over gaat, dan arrangeer ik zelf de pianopartijen erbij. Eigenlijk is fado puur voor gitaar, volgens de Portugese regels hoort de piano er niet bij. Echte Portugezen zeggen ook: dit hoort met gitaar, blijf ervan af! Wij proberen die muren een beetje te breken, namelijk mét piano. We spelen fado met een beetje palingsound, haha (lacht). De richtlijnen qua akkoorden hou ik natuurlijk aan als vaste vorm, maar tijdens de optredens is het elke keer improviseren en dus anders. En dát maakt elk optreden weer uitdagend.

Treed je met Daisy veel op in het buitenland of is het toch vooral in Nederland?
We zijn sporadisch in Portugal, de hoofdoptredens zijn in Nederland. We proberen wel voet aan de grond te krijgen in Portugal en het wordt ook wel gewaardeerd. Eigenlijk vallen we niet onder de noemer fado, maar wereldmuziek. Die term gebruiken we ook in Nederland: Wereldmuziek met Portugese invloeden. Het gevoel is wel écht fado, the blues maar dan in die vorm. Fado is zo mooi, daar zit zoveel gevoel in.

Heb je nog tijd voor andere dingen?

Naast de bands ben ik onder andere dirigent voor projecten. Dit hebben we aan het begin van dit jaar gedaan, iedereen kon zich aanmelden voor dit projectkoor. De deelnemers leerden liedjes binnen een bepaald thema en uiteindelijk hebben we in april opgetreden met Romy Montero. We hadden een koor van 100 man en 20 danseressen. Kyra Tol was er ook bij. Ik ben haar coach en ik was dus de dirigent van dat project. We hebben toen aan het eind van het project opgetreden in de PX. Dat was een fantastische prestatie.

Ook dirigeer ik nog bij het Popkoor in Edam, dat soort dingen doe ik vooral om mijn vaardigheden als dirigent te ontwikkelen. We gebruiken veel bestaande arrangementen, maar het is mooi om muziek te maken met huis-tuin- en keukenmensen (met alle respect) die weinig van muziek weten en dan tóch iets neer te zetten. Op het conservatorium hadden we ook een studentenkoor en daar leest iedereen noten. Dat is natuurlijk fantastisch, maar de uitdaging vind ik toch meer zitten in iets neer zetten met mensen die geen muzikale achtergrond hebben.

Daarnaast begeleid ik de Zangertjes ook bij een repetitieavond en coach ik zoals gezegd het talent Kyra Tol. Ik heb haar aan kunnen bevelen bij De Wereld Draait Door en zo kwam het dat we met een Volendams gezelschap in de uitzending waren. Fantastisch! Ik probeer mijn netwerk te gebruiken om haar naar voren te schuiven, ze heeft echt potentie.

Met wie zou je ooit nog willen samenwerken op muzikaal gebied en waarom?
Ik zou graag eens met Stevie Wonder willen samenwerken, hij is een levende legende. Hij heeft een goede band en fantastische nummers. Wat hij bereikt heeft als blinde man... dat vind ik enorm inspirerend. Als iemand die blind is zoveel kan bereiken, dan zou iemand met normaal zicht dat toch ook moeten kunnen.

Wat is het leukste moment dat je tot nu toe hebt meegemaakt op muzikaal gebied en waarom?
Ik probeer altijd mijn dromen na te leven. Vroeger was een droom van mij om op het conservatorium te komen en later om in theaters te spelen. Nou dat lukt op dit moment vrij goed. Televisie is momenteel erg leuk. Met Daisy speelden we bij de NOS tijdens het EK 2016 vóór de wedstrijd Portugal-Wales bij NOS Studio Sportzomer. Daar keken twee miljoen mensen naar. Dat is toch wel erg bijzonder. Maar ook de uitzending bij De Wereld Draait Door waar ik het over sprak met een ploegje Volendammers vond ik erg leuk.

Inmiddels geef ik alweer bijna zeven jaar les. Het is mooi om te zien dat je je leerlingen terugziet in bandjes. Dat zijn leerlingen die bij jou zijn begonnen en nu in bands spelen. 

Dat geeft mij gewoon een goed gevoel. Of er zijn leerlingen die gestopt zijn en het weer fanatiek oppakken. Dan ga ik bijvoorbeeld de dijk even op en kom ik een leerling in een band tegen. Dat vind ik allemaal mooi om te zien. En natuurlijk als je als dirigent muzikaal leiding geeft aan een koor van 130 man met danseressen erbij geeft dat natuurlijk ook een goed gevoel. Ik doe alleen maar dingen die ik erg leuk vind! En daar ben ik super blij mee.

Wat zijn je toekomstdromen, waar zie je jezelf over 5 en over 10 jaar bijvoorbeeld?
Ik hoop dat ik het liedjes schrijven meer kan gaan uitbreiden, een nummer 1 hit. Dat is een volgend doel. Of dat nu in Nederland is of internationaal dat maakt niet uit maar dat is een wens/droom.

Deze editie van het Bedakkertje staat in het teken van het onderwijs, toen en nu. Heb je daar een mening over? Wat voor leraar ben je zelf bijvoorbeeld?
Ik ben heel trots op het feit dat hier in Volendam veel tijd en geld vrij komt voor muziekonderwijs. Dat was er al maar dat krijgt nu een grotere injectie, onder andere door de inspanningen van Joop van de Ende. Dat is echt een erg goede ontwikkeling. Vanaf groep vijf gaat elk kind in Volendam muziekles krijgen, het wordt een officieel vak onderwezen door een leerkracht muziek. Iedereen leert noten lezen, leert verplicht blokfluit spelen vanaf groep 5. Dan denk je misschien: blokfluit... maar dat is toch een basis en het noten lezen wordt ook verplicht. Ze kunnen later allemaal kiezen voor piano of gitaar. Dit gaat al gebeuren in het basisonderwijs in de middenbouw en bovenbouw, ik geloof vanaf groep 5. De lessen worden gegeven door Linda Bond en Marian Molenaar. Zij gaan dan een uur lang zingen, noten lezen en de leerlijn van muziek ontwikkelen. Zo komt iedereen in aanraking met muziek en dat vind ik echt een enorme vooruitgang!

Als je dat vergelijkt met andere gemeenten is dat toch wel echt uniek.
Andere gemeenten focussen zich meer op taal of rekenen en dat is natuurlijk ook niet verkeerd. Maar tijdens mijn studie op het conservatorium heb ik onderzoek gedaan naar 'muziek in de klas'. We hebben min of meer wetenschappelijk bewezen dat in klassen mét muziekonderwijs over het algemeen alles beter gaat. Je bent namelijk bezig met taal, ritme, je bent sociaal bezig als team, je maakt samen muziek, je leest noten, je koppelt zelfs je beide hersenhelften aan elkaar. En wat ook belangrijk is, je kunt je gevoel uiten. Je spreekt dus zoveel aspecten aan en dan gebeurt het gewoon dat de andere vakken ook beter gaan, het is écht alleen maar goed.

In Volendam heb je ook naschools muziekonderwijs, de officiële naam hiervan in Volendam is Masterclass. Daar worden keyboardlessen aangeboden, gitaarlessen en o.a. drumlessen. Dit wordt gesubsidieerd door het SKOV.

Nu is er zelfs budget vrijgekomen om instrumenten te kopen. En door dit soort vernieuwingen in het onderwijs krijg je weer een nieuwe basis en je prikkelt een hele generatie om iets met muziek te doen doordat ze ermee in aanraking komen. Dat gebeurt nergens in Nederland. Uniek!

Dus als ze nou vragen: Hoe kan het nou dat in Volendam dat iedereen kan zingen of een instrument bespeelt... nou daarom dus! Je kan overal terecht en daardoor ontwikkel je talent. Overal kun je het natuurlijk ontwikkelen maar het wordt hier echt geprikkeld. Hier is de gemeente al vijf jaar mee bezig om dit te stimuleren, het SKOV speelt hierin ook een grote rol.

Ook de opleiding van de PABO (lerarenopleiding) wordt aangepast want in die studie zat maar zeven uur muziekles per jaar, dat was niet goed geregeld. Dat wordt ook verbeterd.

Ben je wel eens in aanraking gekomen met de ouderenzorg en hoe kijk je daar tegenaan?
Niet per se met ouderenzorg, maar ik word vaak benaderd voor benefietavonden of met de vraag of ik voor ouderen wil optreden. Dat doe ik wel regelmatig, bijvoorbeeld in Sint Nicolaashof of Gouwzee. Ook begeleid ik wel eens een kerkkoor op een orgel. Daarnaast is er nog een soort alleenstaanden-club of mensen die eenzaam zijn. Ook daar treed ik regelmatig voor op. En ik weet dat er plannen zijn vanuit de PX om voor de mantelzorgers iets op te zetten. Zodat ze samen kunnen zingen met degene die ze verzorgen. Dat is een mooi initiatief maar nog niet van de grond gekomen. Samen zingen zal de mensen denk ik wel goed doen. En daar ben ik toen ook voor gevraagd, om dat te begeleiden. Ik denk dat het verschoven is naar de zorginstellingen, bij de PX vandaan. Het zou wel goed zijn, ook omdat een mantelverzorger soms niet goed weet wat ze kunnen doen met de oudere of waar ze heen kunnen. Het kan hun dag breken! 

Is er ook jaloezie of gezonde jaloezie aanwezig naar een bepaalde muzikant toe en zo ja waarom?

Ik gun iedereen de hele wereld. Soms denk ik: 'Jeetje had ik dat maar bedacht' maar zeker niet als afgunst.

Het lijkt erop dat je weinig tijd over hebt voor andere dingen, wat doe je nog wel als je níét met muziek bezig bent?

Als ik niet met muziek bezig ben... eh vrije tijd wat is dat, haha. Ik probeer drie keer per week te trainen bij Vitaal Sport om fit te blijven. Dat is belangrijk. Vakantie, reizen vind ik erg leuk. Naar de zon, in september wil ik bijvoorbeeld weer naar Portugal, maar ook hou ik van wintersport. Ook ga ik graag op een vrije avond met een groepje eten in Amsterdam. Of ik bezoek concerten of ga naar de dijk om een bandje te bekijken. Voor de rest is het toch altijd wel muziek gerelateerd!

Wil je zelf nog iets kwijt?

Op dit moment doceer ik aan 65 leerlingen. Dit varieert van volwassenen, kinderen die net beginnen of volwassenen die het piano spelen weer op willen pakken. Het is mooi om meer erkenning te krijgen. Hartstikke leuk vond ik het om bijvoorbeeld Jaap de Witte les te geven. Het voelt goed als je door gerenommeerde muzikanten erkent wordt in hetgeen wat je doet. Binnen de leerlingengroep zitten ook zangers of zangeressen die zichzelf beter willen leren begeleiden op piano.

Ik ben niet iemand die perse een bepaald genre wil doen. Als ze 10 jaar geleden hadden gezegd dat ik fado-muziek zou maken zou ik ze waarschijnlijk erg raar aankijken.En wat mensen misschien niet zouden denken... zelf blijf ik ook leren en heb ook nog pianoles. Je kunt eigenlijk nooit zeggen: "ik kan het al" want alles verandert steeds. Ik denk dat ik nu echt les heb van de beste pianist. Juan Pablo Dobal, hij is ook pianist bij Karel Kraayenhof. Van hem leer ik weer een heel andere muziekstijl, Argentijns. Het is zo mooi om jezelf daarin te verdiepen, ook die muziek heeft z'n eigen regels. Je moet leren blijven. Wees niet te selectief in het leven, je moet ook andere dingen aanpakken!

Door Denise de Boer